Риечанката со месеци била неподвижна, а во исто време доживувала семејна драма. Нејзиниот сопруг ја оставил бидејќи, како што вели, не можел да се справи со целата ситуација. Сега кога ја надмина болеста, Ана истакнува дека е психички посилна и дека во животот нема повеќе простор за ништо и за никој што е токсичен
Пред две години на младата мајка од Риека, Ана Селмиќ, животот и се промени со зборови кои никој не сака да ги слушне и оттогаш го доживеа она што некои луѓе не го доживуваат во целиот свој живот.
Тешко е да се опише шокот кој ја зафатил кога дознала дека боледува од лимфом, вид на рак на крвта. За време на дијагнозата, нејзината ќерка имала само една и пол година.
Се сеќавам дека во тој момент се чувствував исплашено, загрижено и тажно“, изјави таа за Жена.хр.
Пред дијагнозата, таа живеела нормален живот. Работела, уживала во своите хоби и мајчински обврски, а работите тргнале надолу во пролетта 2021 година кога за првпат почувствувала силна болка во ‘рбетот. На Итната помош првично и препишале лекови против болки кои ги земала два месеци. Таа се обидела да најде олеснување со инјекции, кои помогнале само за кратко време.
При следната посета на итната медицинска помош, тестот на крвта бил негативен. Најпрво дијагнозата не била позната, но лекарите му предвиделе дека ќе мора да оди на операција на ‘рбетот и белите дробови. По операцијата сфатила дека не може да стане и многу кашла за што е потребна маска со кислород.
За време на операцијата, лекарите пронашле и отстраниле тумор кој го оштетил ‘рбетниот мозок, што било причина за моменталната неподвижност.
Сепак, со физикална терапија и вежби се требаше да се подобри и лекарите му предвидуваа дека постепено ќе му се врати чувството во нозете.
„Но, бев неподвижен 8 месеци. Не можев да направам ништо сам. Тогаш ми ја кажаа дијагнозата и хематолозите ме упатија како ќе изгледа третманот на ракот – ме чекаа 6 циклуси на хемотерапија. “ се присети таа.
Пред неа беше огромна планина и веројатно најважната битка – битката за сопствениот живот, а Ана во меѓувреме не попушти.
Таа признава дека била главната забавувачка во одделението во болницата. „Знаев да пеам, што ги израдува другите пациенти, а болничкиот персонал ме предупреди да не бидам премногу гласна“, вели таа, додавајќи дека имало солзи за време на нејзиниот престој во болница, како и деновите кога имала тешкотија да прифати дека е врзана за кревет.
Следуваше хемотерапија, а по секој циклус таа се бореше и со сепса.
Кога косата почнала да и опаѓа, нејзината ќерка забележала дека нешто не е во ред. “Најпрво се плашеше од мене – се плашеше да ми пријде, да седне или да легне до мене. По околу еден месец почна да ми се приближува. Потоа камен падна од моето срце, сакав да ја гушнам. и знаев дека треба полека да одам за да се навикнам на новото јас“, вели Ана на која и беше доста тешко, но и разделбата од саканата.
По хемотерапијата, Ана почнала со физикална терапија, каде повторно научила да оди. Шетачот го замени со патерици, а денес оди со помош на ортоза на едната нога.
Сега е на боледување, но покрај секојдневните обврски дома, оди и на долги прошетки и вежби и се вратила на своите хоби. После се низ што поминала, истакнува таа, сега живее помирно и посреќно.
Таа признава дека болеста ја променила, но дека сега е психички посилна.
„Кога ја победив болеста, сфатив дека во мојот живот нема повеќе место за ништо и никој што е токсичен. За жал, некои луѓе ми го свртеа грбот кога дознаа дека сум болен – и тоа најболното , меѓу нив беше и мојот сопруг“, признава тој.
Тој вели дека му било премногу тешко да се справи со целата ситуација и си заминал кога и се слошило.
Но, грдата ситуација и донела и нешто убаво, па запознала и други жени со иста дијагноза, а нивната поддршка била пресудна за неа додека се лекувала.
Сега, кога ќе погледне наназад, вели дека би се советувала пред болеста почесто да оди на лекар и на прегледи, а помалку да се стресува за неважни работи. А за сите оние кои се соочени со иста дијагноза вели – издржете се со сите сили и верувајте дека можете.
